فرید و مینا۱٧

در حالیکه مینا با دنیایی از دلواپسی و مجموعه ای از طرح های مختلف را برای دیدار فردا بر رسی میکرد فرید هم متقابلا در فکر فردا بود.....فردا این روز پر امید... روزی که برای بعضی ها هرگز نمی آید واگرهم بیاید معلوم نیست که روز دلخواه آنها باشد...

فرید هم همچون مینا با خودش در اندیشه فردا بود... فردا چیکار کنم  و چطوری با او روبرو شوم؟... او به من گفت که بعد از ظهر به سراغ من میاید.... ولی  اگر او صبح میامد خیلی بهتر میبود!....میتونستیم بیشتر با هم باشیم...بیشتر من او را ببینم و در نگاه های پر فروغش درخشش خیره کننده عشق خود را در دل مینا ببینم!....هیچ چیز دلپذیرتر از لبخند مینا برایش نبود گرچه فرصت زیادی برای مشاهده آن نداشت...اما در همان فرصت کم هم از شیریتی لبخند مینا لذت برده برد.... از نگاه های او که بسیار گیرا و نافذ بودند طپش قلب گرفته بود وبه تاپ تاپ  بیشتری افتاده بود....

با خود گفت :بهتره فردا بعد از صبحانه به او زنگ بزنم و او را برای نهار دعوت کنم و در صورت موافقت به یک رستوران خوب و خلوت بریم تا با آرامش نهار را بخوریم و صحبت کنیم و بعد سری به گاراژ بزنیم...... و.....

بعد از چند بار به جپ و راست غلتیدن بالاخره خوابید.

خورشید آرام آرام از شرق سر بر آورد و با اشعه پر نورش به تاریکی شب پایان بخشید.... هوای خوب و دلپذیر اردیبهشت ماه تهران با نسیم صبحگاهی اش هر دلی را شور تازه ای میبخشد..... فرید و مینا هم از التهاب پر شورعشق شبی را با دنیایی از امید به امروز در خواب و بیداری به صبح رسانیده بودند  و با شروع روز از تختخواب خود بلندشدند و پس از گرفتن دوش صبحانه مختصری خوردند و تقریبا همزمان به طرف تلفن رفتند....فرید که شماره تلفن مینا را در تلفن خود گذاشته بود با فشار یک تکمه و گفتن مینا شماره او را گرفت و قبل از اینکه مینا موفق به شماره گیری شود  صدای زنگ تلفن مینا ، او را متعجب ساخت.... میخواست که زنگ تلفن را ندیده بگیرد  و بسراغ تلفن منزل برود.... اما این بار صدای زنگ تلفن برایش حالت دیگری داشت و با خود گفت حتما از اداره ام زنگ میزنندو شاید مشکلی پیش آمده که به من زنگ میزنند...............

ادامه دارد....